Platone,

Alcibiade II, 147 b 7 – 147 d 5

Tutti i poeti parlano per enigmi

SW. Kaˆ m£la ge prÕj lÒgon· ¢ll' a„n…ttetai, ð bšl-

tiste, kaˆ oátoj kaˆ ªlloi d� poihtaˆ scedÒn ti p£ntej.

œstin te g¦r fÚsei poihtik¾ ¹ sÚmpasa a„nigmatèdhj kaˆ

oÙ toà prostucÒntoj ¢ndrÕj gnwr…sai· œti te prÕj tù

fÚsei toiaÚth e�nai, Ótan l£bhtai ¢ndrÕj fqoneroà te kaˆ

m¾ boulomšnou ¹m‹n ™nde…knusqai ¢ll' ¢pokrÚptesqai Óti

m£lista t¾n aØtoà sof…an, Øperfuîj d¾ tÕ crÁma æj

dÚsgnwston fa…netai, Óti pot� nooàsin ›kastoj aÙtîn.

oÙ g¦r d»pou “OmhrÒn ge tÕn qeiÒtatÒn te kaˆ sofètaton

poiht¾n ¢gnoe‹n doke‹j æj oÙc oŒÒn te Ãn ™p…stasqai

kakîj–™ke‹noj g£r ™stin Ð lšgwn tÕn Marg…thn poll¦

m�n ™p…stasqai, kakîj dš, fhs…, p£nta ºp…stato–¢ll'

a„n…ttetai o�mai par£gwn tÕ kakîj m�n ¢ntˆ toà kakoà, tÕ

d� ºp…stato ¢ntˆ toà ™p…stasqai· g…gnetai oân sunteq�n

œxw m�n toà mštrou, œsti d' Ó ge boÚletai, æj poll¦ m�n

ºp…stato œrga, kakÕn d' Ãn ™p…stasqai aÙtù p£nta taàta.