• Asdreni
• Luigj Gurakuqi
• Dritëro Agolli
• Fan Noli 
• Ndre Mjeda
• A. Z.  Çajupi
• Migjeni
• Mimoza Ahmeti
• Francesco Crispi
• Poesia Popolare Arbëreshë
• Mie poesie

Asdreni

Torna all'inizio

Luigj Gurakuqi    

T’FALUN ATDHETARIT  TË KOSOVES *

( Për të mira qi â tuj u-përpjekë me bâ për gjuhë shqipe )

Sado nen êmën i t’Kosoves je mblue

Po m’dan prej Shkodrës s’ime;

Vllaznisht po t’falem pra qi ke fillue

Me i prû giuhës s’on ‘ lulzime.

Me t’ dreit’ sot ka përse m’u-gzue Shqipnija,

Sot ka kê me thirr’ bír;

Pse me irrit’ êmnin po punon djelmnija,

E giuhën me i a dlír.

Kety gjuh’ t’ tingllueshme, t’ambel e trimnesh’

Ket gjuh’ plot bukurí;

Qi né t’mjerve na e çon gjith zêmrën pesh’

N’ dhé t’huej lark tuj e ndí.

Por prap sot jan’ disa qi edhe s’kuptojnë

I gjuhës ç’âsht përparimi;

Tuj ndrrue gjuhën t’falitunit mendojnë,

Se vjen qytetënimi.

Ktyne njerzve qi mbahen gjind me krye,

Sa t’dalin prej gzhoj’s  s’vet,

E t’ rrîn jashta do dit, kur kan’ me kthye

S’ke shqip mâ pse ju flet.

Por n’mos e paçim prap faret harrue,

E flasin tan’ perzije;

Me I pvet’ : « Ej ç’keni bâ, si keni shkue ? »

T’thon  « Dobro, kako vije? »

« Ma jena già merzit; ktû as dreqi i s’rrî ;

Halà jan ‘ rozzi ed empi;

Nder vende t’jera kem, la Dieu merci,

Shum qefe e passatempi .»

« Del nieri me shtetit’ , shkon al Caffè;

Merr bash’ la sua ragazza

Mblidhna per nat’ nder balli e soirée

Si gode e si gavazza.

Ktu invece s’dijn neanche per idea

Ç’ka do me than’ progresso ;

Jan’ gjind t’egjer ancora, gente rea

S’nderojn  il debol sesso. »

Kshtu flasin, bisedojn, kshtu djekt e vet

Pezmojn t’mjeren shqipní;

Dy fjal’ s’mund t’ thon’ jrejt shqip, pse Zoti vret

Fjal’t  t ‘thueja mbrend’ pa shtî.

S’po flasim per buongiorno  e buonasera

Kto fjal’ i ndijm pa dá :

Do m’u-përshndet’ thon’ tash deri kali imera,

Guttmorgen herren, disá.

Ah t’falitun! Ku e xût ket diturije?

Fort jeni tuj gabue !

Se njallet poplli, der sot kush s’ka ndije ,

Gjuh’ e zakon tuj ndrrue !

Si t’bjerr’ gjuhën nji popull shqim mbaron ;

N’shum çeta ka me u-dá :

Gjuha njerzt e nji kombi i bashkon,

I lidh si vllan me vllá.

Si t’lam zakonet qi kem’ pas’ ne  e par’ ,

Prindt t’on’ si t’i mohojm,

Fisnik’ mâ s’jemi, s’jemi mâ Shqiptar’

S’kem mbrapa kuj t’i shkojm.

Pra ju Shqiptar’t e rí pade m’diftoni

Ku e xût ket far’ njerzijet

Qi mbaheni si t’ardhun nga Londoni,

Prej Francës o prej Austrijet.

Kjet ndoshta der n’ Triesht’ o n’ Dobrovnik,

Der n’Vjen’ o der n’Trebin’;

O shkuet n’Ismir, n’ Paris o n’Venedik,

O der n’t’ vorfnën Cetin’

E me ‘i her’ ndrruet; me ‘i her’ filluet me than’

Qi na s’kemi njerzí;

Qi s’nderojm grat, qi dorën s’dijm me e dhan’.

Qi s’dijm me ndej’ n’shoqní !

Une pra kam sa dit qi rrî n’dhé t’huej

E s’munden me e zan’ bes’

Qi t’ jen’ njerzî kto pun’ ; qi i thrras , n’gjuh’ t’ huej :

Affectée politesse.

T’kqyrim, gjithsa mundohna, për Atdhé,

Mos m’e marrue Shqipnín;

T’marrim prej tjerve çka t’jen mir’ për né,

E t’lam’ m’njen’ ân’ teprín.

E ty, I Kosoves Shkrimtar, qi jé tuj krye

Mbi gjuh’ shum zbukurime,

T’lutem mos me u-marzit’ e me pelqye

Nyi shndet prej zêmrës s’ime.

Luigj Gurakuqi

* Dedicata a MATI LOGORECI.

Torna all'inizio

Dritëro Agolli

  Storia di Una Cornamusa    

Davanti alla mia mente voi sfilate

Armati di fucili e rivoltelle

O soldati della rivoluzione.

Questa sera però, calda d'estate,

Myftar, il partigiano che teneva

Fucile e cornamusa,

Ricordo con mestizia e commozione.

La sua cornamusa nella Çeta *

Era il solo strumento che avevamo.

E quando a mezzanotte intorno al fuoco

Suonare dolcemente l'udivamo

Sotto le stelle pallide, un poco

Pensierosi ci rendeva

E dalle nostre amanti e dalle spose

 ci conduceva.

Oh , quella cornamusa

di Myftar, mite e buono,

dove non ci portava,

quando a mezzanotte

stavamo intorno al fuoco

e la legna scoppiettava.

Una sera però più non s' udirono

le dolci note della cornamusa

del povero Myftar!

Sulle pietre era caduto il suonatore.

Del piombo ancora caldo

trafitto aveva

la sua cornamusa

 e il suo cuore.

Dritëro Agolli

* Çeta è il nome con cui si identificavano i gruppi armati che combattevano per la libertà contro gli occupatori fascisti.

Torna all'inizio

Fan Noli

                                 Syrgjyn - Vdekur
                       ( Elegia in memoria di  Luigj Gurakuqi, assassinato a Bari )

Nëno moj, mbaj zi për vllanë,
Me tre plumba na i ranë,
Na e vran' e na e shanë,
Na i thanë trathëtor.

Se të deshte dhe s'të deshnin,
Se të qante kur të qeshnin,
Se të veshte kur të çveshnin,
Nëno moj, të ra dëshmor.

Nëno moj, vajto, merr malin,
Larot t'a përmbysnë djalin
Që me Ismail Qemalin
Ngriti flamur trimëror.

Nëno moj, m'a qaj në Vlorë
Ku të dha liri, kurorë,
Shpirt i bardhë si dëborë;
Ti s'i dhe as varr për hor.

Nëno moj, ç'është përpjekur
Gojë-mjalt' e zëmër-hekur,
Syrgjyn-gjall' e syrgjyn-vdekur,
Ky Vigan Liberator.

Fan Noli

---------------------------------------------------------

Hymni I  Flamurit

O flamur gjak, o flamur shkabë,
O vënd e vatr' o nën' e babë,
Lagur me lot, djegur me flagë,
Flamur i kuq, flamur i zi.

Fortesë shkëmbi, tmerr tirani,
S'të trëmp Romani, as Venecjani,
As sërp Dushani, as turk Sulltani,
Flamur i math për Vegjëli.

Flamur që lint Shën Kostandinin,
Pajton Islamin e Krishtërimin,
Çpall midis feve vllazërimin,
Flamur bujar për Njerëzi.

Me Skënderben' u lavdërove,
Dhe në furtun' i funtmi u shove,
Me Malon prapë lart vrapove,
Yll i pavdekur për liri.

Sa shpesh pastaj përdhe u shtrive,
Me zjarr e zi u ndeze u nxive,
Po çdo mizor me shpat' e grive,
O fushë-kuq, o shkabë-zi.

Përjetë pri-e Shqipërinë,
Përlintja shpirtin dhe fuqinë,
Diell për vllan', yrnek për fqinë,
Për botën ëndr' e qjell i ri.

Fan Noli

Torna all'inizio

Ndre Mjeda

                               All'Aquila Albanese

                                                    Su te si stende l'azzurro del cielo

      compagne ti sono le stelle, splendenti          

 diamanti, e ricamano il velo    

tuo nuziale, o t'ornan le lucenti    

splendide notti, ove d'un dio son sparte  

somma sapienza ed armonia d'arte.

Quiete serena il tuo regno, tua meta

libero arbitrio nell' immensa via:

E negli spazi infiniti t'allieta

stupenda, delle stelle l'armonia,

e della luna al sorgere, com'usa,

s'ode cantare commosso la Musa.

Ma su deserte campagne, nei piani,

ove i tuoi figli si trovano, piomba

e con boati di turbini immani

orribilmente la folgore romba;

e sopra quelle vette tu giammai

odi i rimbombi, né lamenti, né guai.

O, scendi ancora una volta, reale

aquila, qui fra noi, come scendesti

già, quando sulla fronte , trionfale,

al grande Castriota risplendesti,

e tutta terra tremava allorquando

egli brandiva il tremendo suo brando.

Sotto il crudele d'Istanbul prostrati

I figli tuoi or gemono in catene;

Un cane d'Anatolia li ha gettati

in pianti e guai ed obbrobriose mene

Mai più si sollevò a sbarrar la via

all'orde sue irruenti, l'Albania.

Sul patrio suol dei servi or siamo

Degli stranieri, tra fratelli ancora

Né patria più, né nome alcuno abbiamo

Né quella fede che avevamo ognora.

Ora l'Albanese nel suo giorno infausto

Manda al crudel le figlie in olocausto.

Giammai soggiacque a Croia, così vano,

l'odio degli avi alla mala fortuna,

Quando del Grande Giorgio l'uragano

calpestò a terra la falcata luna,

e membra e capi raccogliean frementi

nelle fiumane i rapidi torrenti.

Pugnaron per la Patria i valorosi;

Allor, ben sì i celesti allor pugnarono,

la spada d'Albania e i tumultuosi

urli di guerra i nemici fugarono;

E i colli e le pianure insiem rombavano

sotto destrier che scintille sprizzavano.

O scendi ancora una volta, reale

aquila, qui fra noi, come scendesti

già, quando sulla fronte , trionfale,

al grande Castriota risplendesti,

che tremi  nuovo barbaro qualsisia

dai figli che hai nel grembo, tu, Albania.

Ndre Mjeda 

 (da " Poesie e Poemi " )

Torna all'inizio

A. Z.  Çajupi

-----------------------------------

TRIM’I SHQIPËRISË

Kush ka qënë trim një herë?

Aleksandr’i Math i vjerë,

Pirua me shokë të tjerë

Në Shqipëri kanë lerë.

Po nga të gjithë m’i Zoti,

Skënderbeu Kastrioti.

O mbret i dashur ku je?

Ku je, more Skënderbe?

Si duron ti nënë dhe?

Nukë të vjen keq për ne?

Që ditënë që na le,

vëndi yn’ u bë raje!

Të lutemi dit’ e natë,

n’atë jetë ku ke vatë,

dërgona shpres’ e uratë

të mos rrojëmë si gratë…

Të ngriemi të lëftojmë,

Turqit këtejë t’i dbojmë,

Shqipërinë ta shpëtojmë

Dhe lir’ e me nder të rrojmë.

A. Z.  Çajupi

Torna all'inizio

MIGJENI

LUTJE

 ( da “KANGËT E RINIS “ )

Të lutem o perendi

Për një simfoní

Me tinguj t’argjantë

E akorde t’artë.

Të lutem o perendi

Për një simfoní –

Plot dashuni

Të nxehtë si tu vasha gjtë

Kur vlojnë ndijesitë.

Të lutem o perendi

Për një simfoní

Të dëfrej në lumní

Tu’ u përkundë n’aní

Të bukur, t’andrrimeve

Të kaltër, ku të fantazmeve

Buzët më tërheqin zjartë

E më digjen syt e flakët.

Të lutem o perendi

Për një simfoní –

E kurr, kurr mâ mos të zgjohemi.

Millosh Gjergj Nikolla detto “ MIGJENI “

-------------------------------------------

KANGA QË S’KUPTOHET

( Melodisë Kombtare )

Uvdoh kanga nga zemra e kombit,

shpertheu në vaj të dikuem mjerimit,

këndoi ujen e së bijës, këndoj ujen e të birit,

qau jeten e thyeme nga rrufe e fatit,

i mbyti në lotë shpirtent që ndjejnë dhimbë për të ngratit.

Kangë a vaj? Çë je? Thuejma zemër kombi!

Zemër që ke vuejtun, që endé po vuen…

Kangë a vaj? Çë je? Çë në ty po vluen?

Mallkimi ndaj fatet që ditët t’I helmuen,

Që dëshirat e jetës të gjitha t’I gozhduen?

Oh-jo! Kanga jote asht shprehje e dhimbsun

E një jetese që dergjet e dergjet

Dhe tu’ u dergjë ndoshta do hesht’e molisun…

 MIGJENI

Torna all'inizio

Mimoza Ahmeti

Cmendina Me Porte Hapur 

Po ikni, po na lini,
duke menduar; "Pergjithmone",
Nga ky dhe qe ishte juaji, joni,
qe eshte cmendina jone.
Cmendina jone e dashur, mallengjyese
me kafkat shqyese.

O te cmendurit e mi te shtrenjte,
sa ju dua,
megjithese kurre s'ju flas,
megjithese kurre s'me flisni
dhe dot s'ju duroj
dhe dot s'me duroni.
Por ky eshte rit:
ne nuk e shohim ne sy njeri-tjetrin
per pa urryer,
dhe ky eshte shkak
per t'u dashur gjer ne cmendim,
duke buzeqeshur ekzaltisht,
ndersa ne faqe
lotet na rjedhin,
lotet.

Bashkevuajtes te mi
qe ikni mergueshem,
te cmendines sone unikale,
me sy te fiksuar
pas nje ideje te vetme,
oh, vetem pas nje ideje te vetme,
qe askurre s'u pa, s'u gjend askund
dhe s'di ndonjehere ne ka per t'u gjetur.

Shperndahuni, ikni, tretuni.
Vend me vend shtet me shtet...
Oh, cfare piskame pisket
nga cmendina jone
ne oren e vone te perendimit,
kur malli e merr per bijte ne Perendim...

C'trishtim!
Mure te rrjepur..Mure qe gjithmone
kufizojne horizontin
per te lene nje qiell pa fund persiper.

Aty pas mesnate denesjet mbarojne,
dikush me vete po flet:
Sidoqofte shqiptarit,
kudo qe te ndodhet,
i mjafton marrezia e vet...

Mimoza Ahmeti

-------------------------------------

Mama Dhe Bijte 

Gjithmone e me ralle te shoh,
gjithmone e me teper
cuditem 
si dola nga barku yt dhe ti je ime bije. 
Sepse je e vogel, mama, e pafajshme 
dhe lotet i ke te brishte e te rinj.

Ti qe u plake dhe qan si foshnje
kur duhet te gezohesh 
e qe pikellimi te ndjek si urith 
pikerisht kur liria hap nje shteg. 
Po ti je e vogel, mama, e
pafajshme...

O zot, c'deshi nje njeri si ti
ne kete bote te sprovuar... 
Ti akoma s'ke mesuar te genjesh,
e shtrenjte dhe duart i ke si dy
bonbone te vogla, te emblat duar, te sheqerta
nga lotet e tu. 

Mireserdhe mama! 
Ja shtepia, filaxhani i kafese dhe miresjellja ime 
te serviret me kujdes, sofostike eshte, megjithate 
ne mode...

Coje koken, perse qan?
Bijte e tu jane rritur tashme-
bisha sfiduese, s'i ndjek dot rreziku;
ty te duan
misheredhimbsur, mama,
nuk te harrojne, 
me mire vdesin, 
Ke dhe ti ne zemen e tyre nje dritare,
nje oval gezimi, drite e shprese,
sepse te tute ishin naivet,
si kuaj lufte, me syte e medhenj
ushqyer me ujera kroi.

I deshe fort, mama, sic dite i deshe,
i mallkove fort, mama, sa munde i mallkove, 
me zerin qe e kishte si varg rruazash nbi gur... 

Dikur...e mban mend, mama?
Ne shtepi kendoje, 
ishe e re, e bukur 
tani e kuptoj. 
perendimi vdiste i lumtur per ate lloj kenge, 
dhe syri yt i lumtur per ate lloj kenge,
dhe jeta ishte oganike, mama:
luanin kalamajte,
naivett qe ti i rite me delir horizonti... 

Ja ku i ke perballe, te rrahur me jete e me sprove,
felligeshtia i ka vrare, por gjakun nuk ua ka sterpikur.

Jane te virgjer, mama, te perdalet e tu,
jane te virgjer,
lakuriq te pambrojtur, me gjithcka te fituar me
dhembe.

Mos i shaj, mama, se ben faj. Mos i truaj. 
Te kane dashur, mama, te kane dashur.
I duaj. (Kurre prindi nuk mund te
mberrije dashurine efemijes.)

Kthehu, ece ne vete, mama,
mos qaj me. 
Jane te fundit vjete te tute, ne
kete femijeri te dyte
mund te ngrohe pak dielli,
po t'i teresh syte.
Fshiji lotet, mama, jemi dermuar, 
te buzeqeshesh pak, kjo eshte buke per ne.

O femija im i deshperuar, 
mekati me i madh i perendise mbi dhe.

Mimoza Ahmeti

Torna all'inizio

Francesco Crispi    

Torna all'inizio

Poesia Popolare Arbëreshë 

Torna all'inizio

Mie Poesie

Attendo l'Alba

" Possa Febo col suo carro irrompere, travolgente,

nel tuo cielo scuro. 

Possa la natura risvegliarsi,

rivivere nella gioia dei suoi raggi .

Possa l'Aquila maestosa stendere le ali

 riconquistare il cielo.

Terra d'Albania,

misteriosa,

sfuggente.

Inferno alternato al cielo.

Nido d'aquile,

così il tuo nome.

Nido di uomini,

che la libertà amarono 

più di ogni altra cosa. 

Così la tua gente.

In essa rivissero 

i sogni degli Illiri,

dei Traci e degli Epiroti,

le ambizioni di Pirro, di Giustiniano,

di Castriota.

Ma venne la nera notte.

Il buio più profondo 

e la morte calarono su di te.

La notte angosciosa

ti negò la luce.

E dov'era rigoglioso campo,

sterpi incolti crebbero.

E dove limpido ruscello 

scorreva le sue acque,

palude ebbe il suo regno.

 Da quello stesso Oriente

da cui calò il velo della notte,

una nube scese a negarti la vista.

Il vento dell'Est ti conquistò

e ti squartò,

abbattendo anche ciò che di schietto

era rimasto.

Abissale oblio ti avvolge, 

tutto intorno a te

crolla nella profondità del tempo.

Il letargo del corpo,

la morte dell'anima.

Gli ideali, le speranze, la speme

che un dì ti sostennero

ora mostrano il loro vero volto,

vane lusinghe,

supreme illusioni,

miraggi nel deserto della vita.

La cruda realtà ti ha vinto,

schiaffeggiato il viso tuo

tremante.

Oggi  e ancora .

Torni primavera,

armonia di colori

e di suoni.

Ti inviti a ritornare 

a credere,

a vivere,

a rialzare la fronte,

da tempo china.

Il sangue circola

più veloce nelle vene

e tutto torna a sembrarti possibile.

Attendo l'alba.

Che tu possa

tornare a sognare,

attimo più bello,

di felicità,

purtroppo attimo. 

Ti lasci andare,

nel mare,

che lieve ti sia il viaggio.   

Attendo l'alba

in cui tu possa tornare

a sperare.

Thomis

-------------------------------------

Të Fala (Addio)

Ti  ho cercata.

Ti ho cercata a lungo.

Ti  ho cercata in  sogno, 

nascosto nel grembo

 di questo mare spietato, 

 dolcemente cullato  

 all'ombra di lucenti ali d'aquila.

Ti ho cercata ,

 mia illusione 

e  mia eterna paura.

Ti ho invocata,

  mia solitudine.

Ti ho cercata ,

 rabbia della sconfitta , 

 sabbia che sfugge tra le dita.

Ti ho cercata ,

scheggia lanciata 

verso la speranza, 

viso scavato , 

delicato

 fiore  d'alabastro .

Ti ho trovata …

sorriso di un bambino

fantasia di un  ragazzo,

lacrima di un vecchio.

Ti ho trovata…

asprezza dei monti,  

vellutato silenzio ,  

eco di canzoni lontane.

Ti ho cercata…

parola smarrita,

ricordo mai vissuto, 

mio stesso sangue.

Gioia della vittoria, 

voglio ora cercarti,

con labbra di sale

e senza timori, 

vuoto,

sospeso 

tra il muro e la libertà del salto,

passato e  presente

ora

  preso per mano 

dalle mille poesie 

scritte nei tuoi occhi,

come sempre 

nudi 

e 

distanti.

Të fala. 

Thomis

---------------------------------------------------

Prima che sia giorno

Avanzi nelle tenebre

dolce Senhal.

Donna dagli occhi neri.

Lisci, scuri

capelli sciolti,

scivolano,

danzano

sul tuo viso,

rigano la notte.

Il tuo sguardo,

verso riva,

piega,

fende,

lacera

il buio.

Spossata ,

nivea,

immobile.

Marmorea dea,

dalla speme

trafitta.

Unica scelta.

Le onde rendono

parole disperse…

Deti,

ëndër,

liri.

Della tua illusione

rimango

incantato

prigioniero.

Të dhua

e ti amerò

fino all’ultimo sguardo,

prima di andare,

prima che sia giorno,

perché ndaj natë

come luna 

velata di cristallo

rifletti

mite 

lucentezza

e porgi,

soffuso,

il pallido

              chiarore dell’alba.        

Thomis

Torna all'inizio

Created by Thomis
Aggiornato il: 19-04-02 .